Εις μνήμη Αθηνάς Τσαρμποπούλου - Αϊβαλή

    ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ     

Πέρασαν οκτώ χρόνια...
σαν σήμερα στις 10 Οκτωβρίου 2000 έφυγε για την χώρα των αγγέλων

     Εις μνήμη Αθηνάς Τσαρμποπούλου - Αϊβαλή     

Από μικρή ηλικία η Αθηνά (Αϊβαλή - Τσαρμποπούλου το γένος Πετροπούλου), εργάστηκε σκληρά, μιας και οι συνθήκες στο γραφικό χωριό - κωμόπολη τότε - Καρύταινα Γορτυνίας Αρκαδίας απαιτούσαν κόπο και μόχθο για επιβίωση.

Ήταν μικρή σε ηλικία όταν ο παππούς Πέτρος Τσαρμπόπουλος ξενιτεύτηκε, όπως πολλοί συμπατριώτες από όλη την Ελλάδα, στις Η.Π. Αμερικής για καλύτερες οικονομικές απολαβές και κατά επέκταση μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά του.

Σ' ένα γράμμα της γιαγιάς Βασιλικής προς το σύζυγό της, του λέει ότι τα παιδιά είναι καλά, αλλά έπεσε 'σύννεφο' από ακρίδες και κατέφαγε τα πάντα... Πρέπει να ήταν γύρω στα 1930...

Ο παππούς Πέτρος - σε αφήγηση της μητέρας μου Αθηνάς - δούλεψε σε εστιατόριο στην Αμερική, όπου και απειλήθηκε με όπλα με σκοπό τη ληστεία... ο οποίος όμως αν και τον δέσανε τελικά τον έβαλαν να καθίσει πάνω στην είσπραξη την οποία είχε καλά κρύψει...

Αρκετά περιστατικά μου είχε αφηγηθεί από τη νεανική της ηλικία:

Μικρή όταν ήταν, τα παιδιά της γειτονιάς της ήξεραν ότι τα αστεία με την Αθηνά δεν θα τους βγαίναν σε καλό... έπιανε την πέτρα και την εκσφενδόνιζε πολύ μακριά...

Κάποια φορά θέλησε να περιποιηθεί λίγο τα μαλλιά της και ανέλαβε η αδελφή της Παρασκευή (κοιμήθηκε σε νεαρή ηλικία από ασθένεια), η οποία και τις τα έκοψε λίγο παραπάνω από ότι ήθελε... αποτέλεσμα ήταν να την κυνηγάει στο βουνό και η Παρασκευή να την ικετεύει λέγοντάς της "Αθηνά, θα μεγαλώσουν τα μαλλιά σου και πάλι, σε παρακαλώ μη με δείρεις".... Πάντα το θυμόταν με πόνο αυτό το περιστατικό....

Όταν επέστρεψε ο παππούς από την Αμερική μαζί με τα άλλα χρήσιμα δώρα που έφερε (ραπτομηχανές, μία για τη μεγάλη αδελφή της Αικατερίνη, και μία για την Αθηνά), ήταν και ένα σπουδαίο γραμμόφωνο... Αυτό το βάζαν να παίζει τις πλάκες (δίσκους) και λόγω της τοποθεσίας που είναι το σπίτι (στη κορυφή του "πάνω μαχαλά") ακουγόταν σ' όλο το υπόλοιπο χωριό και οι νέοι και οι νέες ανέβαιναν στο σπίτι του μπάρμπα-Πέτρου....

Θυμόταν τον αδελφό της τον Παναγιώτη, πάντα με πόνο ψυχής, όταν ήρθε ανάπηρος αλλά ήρωας από τα βουνά της Ηπείρου το 1940.

Το 1954 ο Σταύρος Αϊβαλής (+2009) από το διπλανό χωριό το Μουλάτσι - σήμερα Ελληνικό - βρέθηκε στο σπίτι

της να τη ζητάει σε γάμο...από την κυρά-Βασιλική.

Το 1955 γέννησε το πρώτο τους παιδί, τον Παναγιώτη.

Το 1958 ήρθε ο Πέτρος.

Το 1960 τον Κωνσταντίνο.

Και το 1967 τον Παρασκευά (εμένα).
Ευτύχησε να δει και να ζήσει οκτώ εγγόνια από τα παιδιά της αλλά και τρία δισέγγονα από την Αθηνούλα του Κωνσταντίνου.

Τη θυμάμαι από μικρό παιδί στο προσκεφάλι μου με κομπρέσες για τον πυρετό, μιας και ήμουν φιλάσθενος...

Πολλές φορές είχαμε έντονες καταστάσεις... Πρέπει να ήμουν 12 με 14 χρονών και μου είχε κλειδώσει την πόρτα από όπου ήθελα να πάρω το αγωνιστικό ποδήλατο... έγινε μάχη....

Και μέχρι πρόσφατα πάντα υπήρχε κάτι για να βρεθούμε σε ένταση... αλλά η καρδιά της δεν κράταγε τίποτα... σαν το κύμα στην αμμουδιά, έτσι η αγάπη στην καρδιά της τα έσβηνε όλα...

Την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010, περίπου 3 το μεσημέρι, άφησε τούτο το μάταιο κόσμο και έφυγε στην αγκαλιά του Χριστού μας...

Παρασκευάς Σ. Αϊβαλής

Καρύταινα