ΕΚΔΗΛΩΣΗ
Η Ελληνική Επανάσταση διήρκεσε από το 1821 μέχρι το 1830, οπότε και αναγνωρίστηκε σε διεθνές επίπεδο η ανεξαρτησία της χώρας. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έλαβαν χώρα αμέτρητες μάχες, άλλες νικηφόρες και άλλες επώδυνες ήττες- ωστόσο, πάντα υπάρχει η «πρώτη» και η «τελευταία». Η τελευταία ήταν η μάχη της Πέτρας το 1829. Η πρώτη έλαβε χώρα στην Καρύταινα.
Λίγο μετά τις πρώτες συμπλοκές και συγκρούσεις στην Πελοπόννησο, στις 25 Μαρτίου 1821, ένοπλοι Ζυγοβιστινοί, υπό τη διοίκηση του Θεοδόσιου Καρδαρά, Στεμνιτσιώτες και Δημητσανίτες υπό τον Κων/νο Αλεξανδρόπουλο και άλλους αποφάσισαν να επιτεθούν στους Τούρκους κατοίκους της Καρύταινας- τα σχέδιά τους όμως προδόθηκαν από προκρίτους της περιοχής και οι Τούρκοι κλείστηκαν στο φρούριο, χωρίς όμως εφόδια.
Όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κατευθύνθηκε προς τα εκεί- και προν φτάσει, ενημερώθηκε πως είχε βρεθεί επιστολή σε Τούρκο ταχυδρόμο που είχε σκοτωθεί στο γεφύρι της Καρύταινας, που περιείχε ειδοποίηση στους Τούρκους της Καρύταινας από αυτούς του Φαναριού ότι έφτανε δύναμη προς βοήθειά τους.
Οι Τούρκοι του Φαναριού είχαν αποφασίσει να καταφύγουν στην Τριπολιτσά, και στην πορεία ενώθηκαν με άλλους που επίσης πήγαιναν να κλειστούν σε κάστρα. Συνολικά, μαζί με τους Τούρκους της Ζούρτσας, της Ζάχνας και της Μούνδριζας, έφταναν τους 5.000, εκ των οποίων 1.700 ήταν ένοπλοι. Από πλευράς τους, οι Έλληνες του Φαναριού, μαζί με άλλους γύρω περιοχών, ξεκίνησαν και αυτοί για να χτυπήσουν τους Τούρκους που κατευθύνονταν προς την Τριπολιτσά.
Ο Κολοκοτρώνης αντιλήφθηκε τον κίνδυνο για τους πολιορκητές του φρουρίου της Καρύταινας, καθώς και το πόσο θα άλλαζαν τα δεδομένα εάν ενισχύονταν οι Τούρκοι της Τριπολιτσάς. Τότε, ο «Γέρος του Μοριά» έσπευσε να ματαιώσει τη συνάντηση Καρυτινών και Φαναριτών, καταλαμβάνοντας με δύναμη Μανιατών τη θέση του Αγίου Αθανασίου, από όπου θα περνούσαν. Παράλληλα, έστελνε απεσταλμένους με γράμματα στον Ζανέτο Χριστόπουλο και τον Ηλία Μαυρομιχάλη για να τους χτυπήσουν από τα νώτα (ωστόσο, ο Μαυρομιχάλης δεν ενημερώθηκε, καθώς ο αγγελιοφόρος δεν πήγε στο στρατόπεδό του, στο Λεοντάρι, και ο Χριστόπουλος άργησε να ξεκινήσει).
Στις 29 Μαρτίου τα χαράματα οι Τούρκοι του Φαναριού έφτασαν στη διάβαση του Αγίου Αθανασίου, όπου περίμενε ο Κολοκοτρώνης με τους περίπου 300 Μανιάτες του. Ακολούθησε σκληρή σύγκρουση που διήρκεσε έξι ώρες, με τη δύναμη του «Γέρου του Μοριά» να αποκρούει τις επιθέσεις των 1.700 ενόπλων Τούρκων. «Οι Σπαρτιάτες έκαναν τότε έναν πόλεμο, που μιμήθηκαν τον Λεωνίδα» αφηγήθηκε αργότερα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Η Καρύταινα από ψηλά, σε βίντεο- παραγωγή του haanity
Κάποια στιγμή ωστόσο τελείωσαν τα πυρομαχικά των Ελλήνων, και η άμυνά τους εξασθένησε όταν τραυματίστηκαν οι οπλαρχηγοί τους, Πέτρος Βοϊδής Μαυρομιχάλης και Αθανάσιος Δουράκης. Οι Τούρκοι κατάφεραν να περάσουν και να προχωρήσουν προς τη γέφυρα του Ρουφιά (Αλφειού). Ο Κολοκοτρώνης έσπευσε με 20 άνδρες και πρόλαβε να πιάσει τη γέφυρα- ενώ αντιλήφθηκε επίσης πως πλησίαζαν οι αδελφοί Πλαπούτα με τους δικούς τους.
Ενώ οι 20 Μανιάτες του Κολοκοτρώνη έδιναν δύσκολη μάχη, προσπαθώντας να κρατήσουν τη γέφυρα, την τουρκική δύναμη χτύπησαν στα μετόπισθεν οι άνδρες του Ζανέτου Χριστόπουλου, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι – λόγω της επικείμενης άφιξης των Πλαπουταίων- να κατευθυνθούν προς άλλη διάβαση, στη θέση Χαλήλαγα. Ωστόσο, ο ποταμός ήταν αδιάβατος, καθώς τα χιόνια είχαν λιώσει- και κατά την απόπειρα διάβασής του έχασαν πολλοί τη ζωή τους, μεταξύ των οποίων και πολλά γυναικόπαιδα, ενώ επίσης Έλληνες αντάρτες τους χτυπούσαν και από τις δύο όχθες του ποταμού. Συνολικά, οι τουρκικές απώλειες, σε ενόπλους και γυναικόπαιδα ανήλθαν σε 500 άτομα. Εν τέλει, τους βοήθησαν να περάσουν οι Τούρκοι της Καρύταινας, που βγήκαν από το κάστρο, διέσπασαν τη γραμμή των πολιορκητών και κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο και να διασώσουν τους υπόλοιπους.
Η συγκεκριμένη μάχη, στη γέφυρα του Αλφειού, κοντά στην Καρύταινα, θεωρείται η πρώτη σημαντική μάχη της Ελληνικής Επανάστασης, και το αποτέλεσμά της αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων, με αποτέλεσμα να σφίξει ο κλοιός γύρω από το φρούριο.
Εν τέλει, οι πολιορκημένοι κατάφεραν να στείλουν απεσταλμένους στην Τριπολιτσά, ζητώντας ενισχύσεις, οι οποίες (2.500 άνδρες) εθεάθησαν να πλησιάζουν στις 31 Μαρτίου. Οι Έλληνες οπλαρχηγοί δεν άκουσαν τις προτροπές του Κολοκοτρώνη να καταληφθεί το Σάλεσι, όπου θα μπορούσε να ανακοπεί η πορεία της τουρκικής δύναμης, και ακολούθησε στη συνέχεια διάλυση του στρατοπέδου των πολιορκητών. Η τουρκική δύναμη επέτρεψε στους πολιορκημένους να βγουν και όλοι μαζί επέστρεψαν στην Τριπολιτσά. Ωστόσο, παρά την τελική αυτή έκβαση, οι δραστηριότητες αυτές (αρχίζοντας με την επιτυχή πολιορκία του κάστρου των Καλαβρύτων και τελειώνοντας με τη διάλυση της πολιορκίας της Καρύταινας) είχαν ως αποτέλεσμα τη γενίκευση της επανάστασης στην Πελοπόννησο, με τους Τούρκους να έχουν κλειστεί και να πολιορκούνται στα κάστρα της Πάτρας, του Ακροκορίνθου, της Μονεμβασιάς, της Κορώνης, της Μεθώνης και του Νεοκάστρου, και τους περισσότερους να έχουν καταφύγει στην Τριπολιτσά- η οποία θα έπεφτε στα χέρια των Ελλήνων στις 23 Σεπτεμβρίου.
Πηγή: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους- Τόμος ΙΒ: Η Ελληνική Επανάσταση (1821-1832)- Εκδοτική Αθηνών Α.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου